خودکشی در میان مهاجران مساله‌ی پیچیده‌ای است که تحت تأثیر ترکیبی از عوامل فردی، اجتماعی و فرهنگی قرار دارد. تحقیقات سال‌های اخیر نشان می‌دهد که برخی گروه‌های مهاجر نسبت به جمعیت بومی، نرخ بالاتری از رفتارهای خودکشی دارند. در ادامه کوشش شده، یافته‌های تازه در مورد شیوع خودکشی در میان مهاجران، عوامل خطر مرتبط با آن و تأثیرات آن بر ایرانیان مهاجر مورد بررسی قرار می‌گیرد.
شیوع رفتارهای خودکشی در میان مهاجران
مطالعات مختلف نشان داده که برخی گروه‌های مهاجر در مقایسه با جمعیت بومی، در معرض خطر بیشتری برای رفتارهای خودکشی هستند. بررسی‌های انجام‌شده نشان می‌دهد که اقلیت‌های قومی و گروه‌های خاص مهاجر نسبت به افراد بومی، میزان بالاتری از اقدام به خودکشی و حتی مرگ ناشی از خودکشی دارند. البته این را هم باید یادآور شد که میزان خودکشی‌گرایی در میان مهاجران به‌طور کلی بعد از مهاجرت در مقایسه با جمعیت عمومی بومی، کاهش می‌یابد، که به عنوان «اثر مهاجرت» نامیده می‌شود. هر چند بعد از مدتی، این میزان افزایش می‌یابد. اشاره‌ی مشخص این یادداشت، بر گروه مشخصی از گروه‌های مهاجر و خودکشی‌گرایی میان این گروه است.
عوامل خطر در میان مهاجران
چندین عامل اصلی در افزایش خطر خودکشی در میان مهاجران نقش دارند:
استرس ناشی از تطبیق فرهنگی (Acculturative Stress)
فرایند سازگاری با یک فرهنگ جدید می‌تواند باعث استرس شدید، احساس انزوا و سردرگمی هویتی شود. این فشار در صورتی که مهاجران با تبعیض یا حاشیه‌نشینی اجتماعی مواجه شوند، تشدید می‌شود.
اختلالات روان: مطالعات نشان داده‌اند که مهاجران میزان بالاتری از اختلالات روان مانند افسردگی و اضطراب را تجربه می‌کنند که از عوامل مؤثر در رفتارهای خودکشی است.
چالش‌های اقتصادی-اجتماعی: وضعیت اقتصادی نامناسب، بیکاری، و نبود حمایت اجتماعی از عوامل کلیدی در افزایش فشارهای روانی در میان مهاجران هستند.
رفتارهای خودکشی در میان مهاجران ایرانی
با اینکه اطلاعات دقیق در مورد میزان خودکشی در میان ایرانیان مهاجر محدود است، تحقیقات انجام‌شده بر روی جمعیت ایرانی نکات قابل‌توجهی ارائه داده‌اند:
عوامل جمعیت‌شناختی: در ایران، جوانان، زنان، و افرادی با سطح تحصیلات پایین‌تر در معرض خطر بیشتری برای اقدام به خودکشی قرار دارند.
اختلالات روان‌پزشکی: افسردگی اساسی، اختلال دوقطبی، و اختلالات اضطرابی از مهم‌ترین اختلالات روانی در میان افراد دارای سابقه‌ی قبلی اقدام به خودکشی در زمان اقامت در ایران است.
تعارضات بین‌فردی: تنش‌های بین‌فردی و مشکلات خانوادگی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر رفتارهای خودکشی در ایران به شمار می‌روند که اغلب با مشکلات کنترل تکانه همراه هستند.
عوامل محافظتی و راهکارهای پیشنهادی
با وجود این خطرات، برخی عوامل محافظتی می‌توانند احتمال رفتارهای خودکشی را در میان مهاجران کاهش دهند:
حمایت قوی خانوادگی: داشتن خانواده‌ای منسجم می‌تواند حمایت عاطفی و احساس تعلق را افزایش داده و از استرس‌های ناشی از مهاجرت بکاهد.
مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی: حضور فعال در جوامع فرهنگی می‌تواند به ایجاد روابط اجتماعی و کاهش احساس انزوا کمک کند.
دسترسی به خدمات بهداشت روان: ارائه خدمات بهداشت روانی که از لحاظ فرهنگی متناسب با نیازهای مهاجران باشد، نقش مهمی در کاهش میزان خودکشی در این گروه‌ها ایفا می‌کند. ای‌رلیور پیشنهاد ما به شماست.
