بلاگ

جامعه‌ی مهاجر ایرانی یک کل یکپارچه و همگن نیست؛ پارچه‌ای نیست بافته‌شده از یک نخ یکدست، بلکه همانند یک منشور یا کالیدوسکوپ است— هر قطعه‌ی آن روایتی منحصر به فرد از ایستادگی، فقدان، دگرگونی و سازگاری را در خود دارد. رضا قاسمی در هم‌نوایی شبانه‌ی ارکستر چوب‌ها می‌نویسد: «ما همه تبعیدی هستیم، حتی آن‌هایی که هرگز نرفته‌اند»، اشاره‌ای به هویت‌های تکه‌تکه‌شده‌ای که در عبور از مرزها شکل گرفته‌اند. دلایل ترک وطن همان‌قدر گوناگون‌اند که ستارگان در آسمان حافظ: برخی در تبعیدی ناگزیر کوچ می‌کنند، برخی به اجبار از ریشه کنده می‌شوند، و بسیاری در پیِ کاری، تحصیلی، یا سپیده‌دمی روشن‌تر برای فرزندانشان راهی دیار دیگر می‌شوند