دادههای بهداشت عمومی اغلب نشان میدهند بعضی گروههای مهاجر—مثلاً مهاجران آسیای جنوبی—خطر بالاتری برای بیماریهای قلبی–عروقی دارند. بنابراین وقتی پژوهشگران به مهاجران خاورمیانه پرداختند—منطقهای با یکی از بالاترین فراوانی دیابت در جهان—بسیاری انتظار داشتند خطر مشابه یا حتی بیشتری ببینند.
اما یک مطالعهٔ بزرگ کانادایی در سال ۲۰۱۹ توسط فرانک شریفی دربارهٔ سلامت قلبی–عروقی این مهاجران، واقعیتی بسیار پیچیده و خلافانتظار را آشکار میکند. یافتهها کلیشهها را به چالش میکشد و تصویری ظریفتر به دست میدهد. در ادامه سه نکتهٔ شگفتانگیز پژوهش آمده است.
- مهاجران خاورمیانه پیامدهای قلبی بهمراتب بهتری از جمعیت عمومی دارند.
یک مطالعهٔ جمعیتمبنا در انتاریو نشان داد با وجودِ خاستگاه خاورمیانه—منطقهای با فراوانی بسیار بالای دیابت—هم مهاجران ایرانی و هم مهاجران سایر کشورهای خاورمیانه نسبت به غیرمهاجران، میزان پایینتری از مشکلات جدی قلب دارند. پس از تعدیل برای سن، جنس و بیماریهای زمینهای، هر دو گروهِ مهاجر ۱۵ تا ۲۰٪ خطر کمتر برای رویدادهای حاد کرونری (مثل سکتهٔ قلبی) داشتند. تفاوت در مرگومیر چشمگیرتر بود: ۳۷٪ تا ۵۲٪ خطر کمتر برای مرگ ناشی از بیماری ایسکمیک قلب. این نمونهٔ نیرومندی از «اثر مهاجرِ سالم» است؛ پدیدهای شناختهشده که بر سالمتر بودن میانگین افرادی که مهاجرت میکنند (در بدو ورود) نسبت به جمعیت مقصد دلالت دارد.
- یکیانگاشتن همهٔ مهاجران خاورمیانه، تفاوتهای حیاتی سلامت را میپوشاند.
پژوهش خطایی رایج در بهداشت عمومی را برجسته کرد: برخورد یکدست با یک گروهِ منطقهای متنوع. تفاوتهای معناداری میان مهاجران ایرانی و مهاجران غیرایرانیِ خاورمیانه (عمدتاً عرب) دیده شد.نمونهٔ روشن آن شیوع دیابت است. پس از استانداردسازی برای سن و جنس: شیوع دیابت در مهاجران غیرایرانی خاورمیانه ۱۶٫۲٪ بود (بالاتر از غیرمهاجران ۱۲٫۱٪)، در حالی که در مهاجران ایرانی ۱۱٫۰٪ گزارش شد. نویسندگان میگویند:«این ناهمگنی در بیماریمندی و مرگومیر از نظر بالینی مهم است و نشان میدهد این جمعیتها هنگام ارزیابی وضعیت سلامت باید تفکیک شوند.»این یافته اهمیتِ دادههای تفکیکشده را برای درمان مؤثر و سیاستگذاری هوشمند بهداشت عمومی نشان میدهد.
- اثر مهاجرِ سالم» هرچه زمان اقامت در کانادا بیشتر میشود، مضمحل میگردد.
گرچه بسیاری از مهاجران با مزیت سلامت وارد میشوند، پژوهش نشان داد این مزیت با گذر زمان کمرنگ میشود. الگوی روشنی دیده شد: پیامدهای منفی سلامت—از جمله رویدادهای حاد کرونری، مرگ ناشی از بیماری ایسکمیک قلب و مرگومیرِ همهعلت—در مهاجران با مدت اقامت طولانیتر شایعتر بود.
برای افرادی با ۱۰ سال یا بیشتر اقامت در کانادا، افزایش خطرِ مرگِ همهعلت از نظر آماری معنادار بود: ۴۴٪ بیشتر برای مهاجران ایرانی و ۲۶٪ بیشتر برای مهاجران خاورمیانهٔ غیرایرانی نسبت به تازهواردها. روند مشابهی برای رویدادهای حاد کرونری و مرگِ قلبی دیده شد، اما به معنیداری نرسید؛ نویسندگان احتمال میدهند بهدلیل کمیابتر بودن این رویدادها، توان آماری برای آشکار کردن اثر کافی نبوده است.
این پرسش مهم پیش روست: با دانستن این موضوع، ما بهعنوان جامعه چه میتوانیم بکنیم تا تازهواردان مزیت سلامت اولیهٔ خود را در درازمدت حفظ کنند؟
